Deze keer een blog over nieuwetijdskinderen. Ook wel ‘Indigokinderen’, `Regenboogkinderen`, ‘Sterrenkinderen’ of ‘Kristalkinderen’ genoemd. Ik spreek de wens uit met deze blog mensen aan te raken: ouders, verzorgers, leerkrachten, mensen in de gezondheidszorg én iedereen met een open hart en een spirituele gevoeligheid.
In deze blog neem ik je mee in de wereld van nieuwetijdskinderen – met herkenning, verdieping en hopelijk ook een beetje verlichting.
Ze voelen wat wij vaak zijn vergeten!
We leven in een tijd van grote veranderingen. Niet alleen maatschappelijk en technologisch, maar ook op een innerlijk bewustzijnsniveau. Steeds meer mensen voelen: het mag anders. Zachter. Eerlijker. Vrijer.
En midden in die overgang staan zij: kinderen met een scherpe blik, een gevoelige aard, en een diep innerlijk weten. Ze lijken soms uit een andere tijd te komen. Of beter gezegd: uit een tijd die wij opnieuw mogen gaan herinneren.
Maar wie zijn ze? Wat maakt hen zo bijzonder? En waarom lijken ze zo vaak niet te passen in de wereld zoals die nu is?
Ze zijn niet ‘lastig. Ze zijn wakker!
Ik val maar meteen met de deur in huis: veel van deze kinderen worden niet begrepen. Niet omdat zij te ingewikkeld zijn, maar omdat wij als volwassenen soms verleerd zijn om echt te voelen.
Ze komen niet om zich aan te passen, maar om ons te herinneren aan iets essentieels dat we onderweg zijn kwijtgeraakt: onze intuïtie, onze gevoeligheid, onze verbinding met het grotere geheel.
Deze kinderen weten vaak al wie ze zijn. Hun verwarring ontstaat niet vanuit henzelf, maar door een omgeving die hen voortdurend probeert te vormen, te meten en te sturen.
En dus worden ze bestempeld als druk, dromerig, moeilijk, opstandig of overgevoelig.
Maar wat als hun gedrag geen probleem is, maar een boodschap?
Niet:
“Pas mij aan.”
Maar:
“Word wakker.”
Een spiegel die niet alleen confronteert –
Maar nog meer uitnodigt.
Wat gebeurt er als een kind weigert regels te volgen die nergens op slaan? Als het zich terugtrekt uit een klas vol prikkels? Als het zich verzet tegen een leven op de automatische piloot?
Dan gebeurt er iets belangrijks: het kind nodigt de volwassene uit om te kijken. Niet naar het kind, maar naar zichzelf.
Naar je eigen overtuigingen. Je aannames over opvoeding. Over gehoorzaamheid. Over hoe het hoort.
Want we zijn het zó gewend: kinderen moeten luisteren, respect tonen, zich aanpassen. Maar wat als deze kinderen ons juist iets anders willen laten zien?
Dat het tijd is voor nieuwe omgangsvormen. Voor een ander soort onderwijs. Voor een manier van opvoeden en begeleiden die niet gebaseerd is op controle, maar op afstemming. Niet op macht, maar op verbinding.
Nieuwetijdskinderen spiegelen waar wij nog slapen.
Deze kinderen confronteren ons – vaak liefdevol, maar onverbiddelijk – met alles wat onecht is. Hun gevoeligheid legt onze hardheid bloot. Hun zuiverheid prikt door onze schijnveiligheid heen.
Ze voelen waar wij zijn afgehaakt, op de automatische piloot leven, of ons hart zijn kwijtgeraakt.
En dan is de vraag:
Heb jij nog contact met jouw gevoel? Of heb je, net als zovelen, geleerd om vooral te functioneren?
Nieuwetijdskinderen willen niet geleid worden door iemand die alleen regels herhaalt. Ze willen gedragen worden door iemand die zichzelf kent. Die durft te voelen. Die waarachtig is.
Liefde vraagt ook grenzen, maar niet om begrenst te worden.
Er is daarbij wel een belangrijke nuance. Nieuwetijdskinderen zijn geen excuus om geen grenzen te stellen. Ze hebben geen grenzeloosheid nodig, maar juist volwassenheid. Begeleiding. Duidelijkheid. En bovenal: Echtheid.
Vrijheid zonder richting is geen liefde.
Een kind dat alles mag en niets hoeft, voelt zich uiteindelijk net zo onveilig als een kind dat voortdurend wordt beknot.Sommige kinderen die ‘vrij’ worden gelaten, ontsporen, niet omdat ze ondeugend zijn, maar omdat er geen bedding is.
Nieuwetijdskinderen dulden misschien geen lege autoriteit, maar ze hunkeren wél naar iemand die stevig, liefdevol en helder is. Ze zoeken geen leider die boven hen staat, maar een mens die naast hen staat. Die ruimte biedt én richting. Die grenzen stelt, zonder te breken. En die zijn of haar eigen innerlijk werk durft te doen.
Een uitnodiging aan jou......
Deze kinderen vragen ons niet om hen te veranderen.
Ze vragen ons om zélf te veranderen.
Om weer te voelen. Te vertragen. Te luisteren. Te zijn.
Niet iedereen is daar klaar voor – en dat is oké. Maar als je dit leest en iets in jou resoneert, weet dan: je bent niet alleen.
Misschien is jouw kind, of het kind dat jij begeleidt, niet hier om te worden aangepast – maar om jou te helpen herinneren wie je werkelijk bent.
Tot slot
Nieuwetijdskinderen brengen niet alleen uitdagingen met zich mee, maar ook kansen.
Ze zijn Spiegels, Boodschappers, Richtingwijzers.
Als we echt durven kijken – en luisteren – dan kunnen zij ons helpen bouwen aan een wereld die klopt. Niet alleen voor hén. Maar ook voor onszelf.
Herken je je kind in dit verhaal? Of misschien jezelf als ouder, verzorger, leerkracht of begeleider? Voel je de behoefte om meer te begrijpen, dieper af te stemmen of bewuster te begeleiden?
In mijn praktijk bied ik ruimte voor precies dat: inzicht, erkenning en praktische ondersteuning – afgestemd op wie jullie werkelijk zijn. Of het nu gaat om opvoedvragen, hooggevoeligheid, bewust ouderschap of het begeleiden van kinderen die ‘anders’ lijken: Je bent welkom!!
Nieuwetijdskinderen vragen geen snelle oplossingen, maar echte aanwezigheid.
En soms begint dat met iemand die je even meeloopt, spiegelt en bevestigt: je doet ertoe, en je mag het anders doen.
Neem gerust contact met me op voor een kennismaking of meer informatie.
In liefde gedeeld José
Foto`s met dank aan Vika_Glitter en Florendia via Pixabay.
Reactie plaatsen
Reacties