Soms vraagt het leven van ons dat we keuzes maken die niet volledig aansluiten bij onze passie of verlangens. Misschien kies je een bepaalde weg uit noodzaak, verantwoordelijkheid of praktische overwegingen. En dat is oké.

In ieder van ons leeft een innerlijk kind. Het is het deel van ons dat ooit puur, open en onbevangen in de wereld stond. Het kind dat vol verwondering kon spelen, lachen en zich verbonden voelt. Maar ook het kind dat gewond is geraakt, teleurstellingen of een gemis van liefde en veiligheid heeft ervaren.

Lieve mensen in deze mooie herfstmaanden wordt je uitgenodigd om te gaan zaaien. Zaaien….??. Ja zoals de bollen in de grond gaan voor het volgend voorjaar, wordt je gevraagd zaadjes te planten zodat ze op hun eigen tijd kunnen gaan ontkiemen en in het voorjaar tot bloei kunnen komen.Om met de stroom mee te gaan is het wenselijk om het oude vrij te laten en nieuwe zaadjes te gaan planten. Bomen laten hun bladeren los en zetten hun sapstromen stil omdat ze geen uitgebloeide blaadjes en vruchten meer willen voeden. Ze laten ze gaan en geven ons de prachtige kleuren en geuren van dit proces als cadeau.

We ontmoeten elkaar nooit “leeg”. Ieder mens draagt herinneringen, overtuigingen en emoties met zich mee. Soms heel zichtbaar, soms diep weggestopt. En juist in relaties of dat nu in een liefdesrelatie, vriendschap of in een begeleidingstraject is kleuren die onbewuste patronen hoe we de ander zien en beleven.

De afgelopen maanden stond ons leven in het teken van een huisrenovatie. Wat begon met redelijk enthousiasme, eindigde in frustratie, vermoeidheid en zelfs verdriet. Er werden fouten gemaakt, er was schade en de communicatie was ronduit slecht. Ik merkte hoe ik steeds bozer, verdrietiger en vermoeid werd.

Afscheid nemen van een geliefde is één van de meest intense ervaringen in het leven. Toch kan de "dood", vanuit een spirituele benadering, ook gezien worden als een overgang naar een nieuwe vorm van bestaan – een terugkeer naar de bron. Voor de stervende kan dit proces kwetsbaar en soms beangstigend zijn. Voor de mensen eromheen is het vaak de vraag: Hoe kan ik er écht zijn voor iemand die overgaat?

Afbeelding Via Pixabay met dank aan Jill Wellington

In deze Blog wil ik je graag meenemen in het gevoel van verdriet, angst of onrust die je wellicht zelf niet helemaal kan plaatsen. Alsof het niet alleen van jouw is. Emotionele pijn, trauma of onverwerkte ervaringen worden niet alleen individueel gedragen — ze kunnen van generatie op generatie worden doorgegeven. Ik neem ik je graag mee in hoe deze overdracht werkt, wat de impact op jouw leven kan zijn en hoe je dit liefdevol en op een bewuste manier kunt doorbreken.

Soms zitten mensen tegenover me en fluistert hun lichaam wat hun woorden nog niet durven zeggen.‘Mag ik zijn wie ik ben? Mag ik bestaan, ook als ik niet in het maatschappelijk geaccepteerde kader pas?’En telkens weer voel ik hoe diep deze vraag gaat. Dieper dan identiteit. Dieper dan labels en etiketering die er gehanteerd wordt. Het gaat over mens-zijn. Over belichaming. Over welkom zijn!

We leven in een tijd waarin vrouwen meer dan ooit zichtbaar zijn. Sterk, zelfstandig, uitgesproken. Maar onder die zichtbaarheid schuilt nog vaak een oude reflex: vergelijken, beoordelen, meten aan elkaar. Alsof er maar één manier is om vrouw te zijn — de juiste moeder, de krachtige leider, de spirituele vrouw, de natuurlijke, de succesvolle...

We groeien op met ideeën over wat goed is en wat fout. Wat hoort en wat niet. Die oordelen zitten diep in ons systeem. Ze zijn ons niet alleen aangeleerd – ze zijn gevormd door de structuren waarin we opgroeiden zoals o.a. gezin, school, religie, cultuur en de overheid.

Geld. We hebben het allemaal nodig, maar velen van ons en ik ben daar één van voelen er ook iets dubbels bij. Misschien herken je het wel: een lichte afkeer van het feit dat geld zó bepalend is in deze wereld. Je kunt er je huur mee betalen, eten van kopen, zorg over krijgen – maar ook deuren openen die voor anderen gesloten blijven. Waarom is geld zo machtig? En wat zegt dat eigenlijk over onszelf – als mens, als samenleving, als ziel?