Afbeelding Via Pixabay met dank aan Jill Wellington

In deze Blog wil ik je graag meenemen in het gevoel van verdriet, angst of onrust die je wellicht zelf niet helemaal kan plaatsen. Alsof het niet alleen van jouw is. Emotionele pijn, trauma of onverwerkte ervaringen worden niet alleen individueel gedragen — ze kunnen van generatie op generatie worden doorgegeven. Ik neem ik je graag mee in hoe deze overdracht werkt, wat de impact op jouw leven kan zijn en hoe je dit liefdevol en op een bewuste manier kunt doorbreken.

Soms zitten mensen tegenover me en fluistert hun lichaam wat hun woorden nog niet durven zeggen.‘Mag ik zijn wie ik ben? Mag ik bestaan, ook als ik niet in het maatschappelijk geaccepteerde kader pas?’En telkens weer voel ik hoe diep deze vraag gaat. Dieper dan identiteit. Dieper dan labels en etiketering die er gehanteerd wordt. Het gaat over mens-zijn. Over belichaming. Over welkom zijn!

We leven in een tijd waarin vrouwen meer dan ooit zichtbaar zijn. Sterk, zelfstandig, uitgesproken. Maar onder die zichtbaarheid schuilt nog vaak een oude reflex: vergelijken, beoordelen, meten aan elkaar. Alsof er maar één manier is om vrouw te zijn — de juiste moeder, de krachtige leider, de spirituele vrouw, de natuurlijke, de succesvolle...

We groeien op met ideeën over wat goed is en wat fout. Wat hoort en wat niet. Die oordelen zitten diep in ons systeem. Ze zijn ons niet alleen aangeleerd – ze zijn gevormd door de structuren waarin we opgroeiden zoals o.a. gezin, school, religie, cultuur en de overheid.

Geld. We hebben het allemaal nodig, maar velen van ons en ik ben daar één van voelen er ook iets dubbels bij. Misschien herken je het wel: een lichte afkeer van het feit dat geld zó bepalend is in deze wereld. Je kunt er je huur mee betalen, eten van kopen, zorg over krijgen – maar ook deuren openen die voor anderen gesloten blijven. Waarom is geld zo machtig? En wat zegt dat eigenlijk over onszelf – als mens, als samenleving, als ziel?

Er zijn van die zinnen die generaties overstijgen."Vroeger was alles beter" is er één van. Een bijna tijdloze mijmering, uitgesproken aan keukentafels, op verjaardagen of in stille momenten van herinnering.Misschien hoor je het je ouders nog zeggen. Of betrap je jezelf erop, in mijn herinnering vooral terugdenkend aan de jaren ’70, ’80 of ’90 – dat er iets in je hart beweegt.Een warmte. Een zachtheid. Een verloren eenvoud.

Deze keer een blog over nieuwetijdskinderen. Ook wel ‘Indigokinderen’, `Regenboogkinderen`, ‘Sterrenkinderen’ of ‘Kristalkinderen’ genoemd. Ik spreek de wens uit met deze blog mensen aan te raken: ouders, verzorgers, leerkrachten, mensen in de gezondheidszorg én iedereen met een open hart en een spirituele gevoeligheid.

Rouw definiëren is niet iets wat vanuit mijn beleving eenduidig kan. Een zachte betekenis aan rouw geven kan zijn: Het is wat er in ons gebeurt wanneer we iets verliezen dat belangrijk voor ons was. Daarbij kent rouw geen regels. Het is geen fase of tijdlijn, maar een persoonlijke reis waarin we proberen te leven met wat veranderd is – soms stil, soms stormachtig, altijd uniek.Het volgt geen vaste route, geen logische stappen. Soms is het helder aanwezig, dan weer op de achtergrond. Het kan zacht zijn, stil, of juist zwaar en vermoeiend. Soms weet je niet eens dat het er is – tot je ineens merkt dat iets je dieper raakt dan je had verwacht.

We leven in een wereld waarin we meer dan ooit verlangen naar échte verbinding. Naar gezien worden in wie we zijn, gehoord worden zonder oordeel en ruimte voelen om onszelf uit te spreken zonder schaamte of angst. Tegelijkertijd merken veel mensen dat juist communicatie vaak de plek is waar het schuurt: waar we elkaar missen, ons afsluiten of onszelf verliezen in de ander.

In een tijd waarin we gemakkelijker dan ooit contact maken via schermen, lijkt échte verbinding juist moeilijker geworden. Velen van ons verlangen diep van binnen naar intimiteit, nabijheid en liefde, maar botsen tegelijkertijd op iets wat dat verlangen in de weg staat en dat is angst. Soms uit die zich als bindingsangst, soms als verlatingsangst. En soms als allebei tegelijk. Maar wat als deze angsten ons iets willen vertellen niet alleen over onze relaties met anderen, maar vooral over de relatie die we met onszelf zijn kwijtgeraakt?

Ben jij je bewust van de energie van woorden en wat dit zegt over je zelfbeeld ? Hoor jij jezelf regelmatig zeggen: