Terug naar toen – of terug naar onszelf?

De ziel herinnert zich meer dan herinneringen.

Ik denk vaak terug aan de jaren ’80. Niet omdat alles toen perfect was – verre van, maar er hing iets in de lucht. Een andere trilling. Meer ademruimte - Meer verwondering - Minder haast. En soms overvalt me een zacht verdriet als ik voel: die tijd komt niet meer terug.

Maar wat als dat gevoel méér is dan nostalgie? Wat als mijn ziel iets herkent uit die periode, een innerlijke toon, een lichtheid, een eenvoud van zijn? Dan is het niet zozeer de tijd die ik mis, maar de energie die ik toen zélf belichaamde. De onbevangenheid, het contact met wat wezenlijk is.

En misschien is dat wat we bedoelen als we zeggen: “vroeger was alles beter.”
Niet omdat het verleden werkelijk beter was, maar omdat het ons herinnert aan delen van onszelf die nu onder druk staan: onze zachtheid, speelsheid, rust en verbondenheid.

Elke ziel incarneert op het juiste moment.

Vanuit spiritueel perspectief is er niets toevallig. Elke ziel kiest haar moment van incarnatie zorgvuldig. Ook jij - Ook je kind - Ook jouw ouders.

We zijn passanten in de tijd, maar niet toevallig, en nooit zonder reden. Jij draagt iets bij aan déze tijd, met haar snelheid, uitdagingen en paradoxen.

Toen ik twintig was, voelde ik me eerder onsterfelijk dan tijdelijk. De tijd lag voor me als een uitgestrekt landschap waarin alles nog moest beginnen. Het leven bewoog vooruit – snel, vol plannen, vol verlangen. Tijd voelde als heel ver weg.

Nu, jaren later, kijk ik anders. Niet uit nostalgie, maar vanuit verdieping. Ik ben me bewuster van het verstrijken van tijd en van mijn plaats daarin.
Als Mens - Als Ziel - Niet als Toeschouwer, maar als Deelnemer. En tegelijk ook als Getuige.

Vanuit spiritueel perspectief zijn we hier niet toevallig.
We zijn geboren in een bepaalde tijd, met bepaalde thema’s, omdat onze ziel daar iets in wil ervaren, doorvoelen of bijdragen. We reizen door de tijd maar het is niet de bedoeling dat we erin verdwalen. Of ons eraan vastklampen.

De kunst is om aanwezig te zijn, met alles wat er is. Niet om terug te willen naar ‘toen’, maar om de kwaliteiten van toen (vertraging, warmte, eenvoud) opnieuw te herkennen in onszelf, in het nu.

Want misschien is dat wel het grootste geschenk van ouder worden:
Dat je de tijd leert eren, niet bezitten.
En dat je beseft:
Ik bén een Passant – maar wel één met Betekenis, met Invloed, met Licht.

Generaties als spiegels.

Elke generatie vindt dat het vroeger beter was. Dat hoort bij de menselijke beleving van tijd. Maar spiritueel gezien zijn generaties geen toevallige volgorde van leeftijden, het zijn schakels, spiegels. Dragers van trilling.

De ouderen herinneren ons aan waarden als geduld, stilte, traditie. De jongeren brengen nieuwe energie – beweging, autonomie, ontwaken.
Niet om elkaar tegen te spreken, maar om samen iets nieuws te weven.

En misschien is het onze taak, als ouders, begeleiders, of bewuste volwassenen om de essentie van vroeger te herinneren, zonder erin te blijven hangen. Zodat we het licht van toen kunnen doorgeven aan de wereld van nu.

Dit moment vraagt om jouw aanwezigheid.

Vroeger was misschien anders. Mooier op sommige vlakken, rauwer op andere. Maar dit moment, met alles wat het is, vraagt om jouw aanwezigheid. Jouw wijsheid. Jouw hart. Jouw herinnering aan wie je werkelijk bent.

En misschien, als we later terugkijken op vandaag, zeggen we:
“Wat een bijzondere tijd was dat. Wat zijn we gegroeid.”

Tot slot een uitnodiging.

Voel jij dat je op een kruispunt staat? Dat je oude en nieuwe werelden in je draagt?
Zoek je rust, richting of verdieping in een tijd die soms alles van je vraagt?

In mijn praktijk is er ruimte voor wie voelt dat het anders mag. Voor mensen die verlangen naar verbinding – met zichzelf, met hun kinderen, met hun innerlijke weten.
Of je nu terugverlangt naar vroeger of je plek zoekt in het nu: Je bent van harte welkom.

In liefde gedeeld José

Van Herinnering naar Beleving 
Vijf inspirerende, toepasbare tips.