Ruimte voor wie buiten de lijnen valt.
Soms zitten mensen tegenover me en fluistert hun lichaam wat hun woorden nog niet durven zeggen.
‘Mag ik zijn wie ik ben? Mag ik bestaan, ook als ik niet in het maatschappelijk geaccepteerde kader pas?’
En telkens weer voel ik hoe diep deze vraag gaat. Dieper dan identiteit. Dieper dan labels en etiketering die er gehanteerd wordt. Het gaat over mens-zijn. Over belichaming. Over welkom zijn!
In mijn praktijk ontmoet ik zoveel verschillende, mooie, unieke mensen. Soms weten ze heel goed wie ze zijn, maar vinden daarbuiten geen ruimte. Soms weten ze het (nog) niet, en raken juist verdwaald in het woud van verwachtingen, oordelen, regels en normen.
Mannelijk, vrouwelijk, non-binair, trans, queer – woorden die richting proberen te geven, maar vaak ook tekortschieten en vanuit mijn beleving aleen maar etiketten zijn die we vanuit mijn beleving met zijn allen niet meer zouden moeten willen hanteren.
Wat als jij je nergens helemaal in herkent? Wat als je ergens tussenin leeft, buiten de maatschappelijk geaccepteerde lijnen valt, of nog aan het ontdekken bent wie je bent?
Tussen de regels van "normaal".
We leven in een wereld die graag afvinkt.
Wat of wie ben je? Hoe identificeer je jezelf? Wat klopt er — en wat niet?
Op papier is er meer ruimte voor verschil. Maar in het echte leven moet je nog steeds uitleggen wie je bent, waarom, hoe lang al —en of het klopt volgens de buitenwereld.
Maar wat als je die woorden niet hebt? Wat als er alleen een gevoel leeft in je lijf? Een hapering in je stem. Een diep verlangen om gewoon te mogen zijn.
Zonder bewijs.
Zonder overtuiging.
Zonder uitleg.
Dan ontstaat vaak schaamte. Of verharding.
Of eenzaamheid — juist daar waar je zo verlangt naar verbinding.
Ruimte voorbij het label.
In mijn praktijk zie ik het vaak mensen die hun identiteit niet willen verklaren, maar gewoon willen leven en kunnen zijn.
Die niet zozeer op zoek zijn naar een antwoord, maar naar een plek waar ze kunnen ademen — vrij van oordeel.
Soms komen mensen binnen met twijfel, soms met de vermoeidheid van jarenlang uitleggen. Anderen dragen nog de littekens van afwijzing: stil geworden, of juist hard geworden om zich te beschermen.
Wat ik dan wil bieden is niet een oplossing, maar ruimte.
Ruimte om te voelen wat van hen is zonder iets te moeten benoemen of verklaren, maar:
- Zonder druk.
- Zonder haast.
- Zonder bewijsdrang
Maar ruimte is niet alleen zacht — ze is ook krachtig, want in die ruimte gebeurt iets:
- Daar kan je jezelf herinneren — niet wie je hoort te zijn, maar wie je bent.
- Daar groeit stevigheid.
- Zelfvertrouwen dat niet schreeuwt, maar rustig aanwezig is.
- Weerbaarheid die niet vecht, maar geworteld is.
Wanneer je niets hoeft te bewijzen, kan je wortelen in jezelf. Van daaruit ontstaat niet alleen acceptatie, maar ook kracht om in de wereld te staan — zoals jij bent.
Zonder label. Maar niet zonder stem.
Niet invullen, maar ontmoeten.
In mijn praktijk en daarbuiten wil ik er zijn in:
Luisteren - Voelen - Aanwezig zijn, ook bij wat ik niet meteen begrijp.
Ik merk keer op keer hoe bevrijdend het is wanneer iemand niet meteen hoeft uit te leggen wie of wat die is.
Wanneer je mag landen. Ademen.
Wanneer iemand zegt: “Je hoeft mij niet te overtuigen. Ik ben hier. Met jou.”
Want soms is de grootste heling niet een verklaring. Maar de ervaring dat je niets hoeft op te lossen om te mogen bestaan.
Hoe komen we dichter bij elkaar?
We komen dichter bij elkaar als we ruimte maken voor het niet-weten. Voor verwarring, voor zoeken, voor verschil.
Als we erkennen dat we elkaar niet volledig hoeven te begrijpen om nabij te zijn.
We kunnen pas écht samenleven als we leren ontvangen wat anders is dan we kennen. Niet door grenzen weg te vagen, maar door nieuwsgierig te blijven.
Door het ongemak toe te laten.
Door niet te praten over elkaar, maar met elkaar.
Door naast iemand te zitten en te zeggen:
"Ik weet niet wat jij doormaakt. Maar ik wil je wél zien. En horen. En erkennen."
Acceptatie begint niet met het volledig begrijpen van de ander, maar met de bereidheid om niet weg te kijken.
Tot slot: welkom, ook in de ruimte van mijn praktijk!
Je hoeft niet te passen, of je aan te passen.
Je hoeft geen uitleg klaar te hebben.
Je mag aankomen zoals je bent — zoekend, uitgesproken, stil, fluïde, ongezien of juist zichtbaar.
In mijn praktijk is ruimte. Ruimte om te ademen.
Ruimte om te ontdekken wat van jou is — op jouw tijd, in jouw woorden, of misschien nog zonder woorden.
Hier luisteren we met het hart, het lichaam, de stilte.
Want mens-zijn past niet in een formulier. Alle oordelen en vooroordelen zeggen alles over degenen die ze hebben en niet zoveel over degenen waar het over gaat. Als mensen zich daar meer bewust van zouden worden lost er bijzonder veel op in onze maatschappij. Er wordt heel wat onvrede en onkunde geprojecteerd, wat uiteindelijk alles zegt over degen die projecteert. Ik kan het niet beter, zachter zeggen dan zo......
Heel worden begint vaak met één gevoel:
Ik mag er zijn!
In liefde gedeeld José
Afbeelding Alexey Klen via pixabay
Reactie plaatsen
Reacties