We leven in een tijd waarin vrouwen meer dan ooit zichtbaar zijn. Sterk, zelfstandig, uitgesproken. Maar onder die zichtbaarheid schuilt nog vaak een oude reflex: vergelijken, beoordelen, meten aan elkaar. Alsof er maar één manier is om vrouw te zijn — de juiste moeder, de krachtige leider, de spirituele vrouw, de natuurlijke, de succesvolle...
Wat als we daarmee zouden stoppen?
Wat als vrouw niet gaat over voldoen, maar over verweven zijn? Niet over beter zijn, maar over
er zijn — voor jezelf én voor elkaar?
Ik geloof dat het tijd is dat vrouwen elkaar niet langer afvallen, maar optillen. Niet langer spiegelen in wat ontbreekt, maar herinneren aan wat al aanwezig is. Steunen waar het schuurt. Erkennen waar het stroomt. Niet perfect, wel echt.
Vrouw-zijn vraagt m.i. geen bewijs, het vraagt aanwezigheid.
Vrouw-zijn is geen vaste vorm. Het is een beweging. Een gelaagd samenzijn van kracht en kwetsbaarheid, weten en twijfelen, geven en grenzen trekken. In deze tijd worden we uitgenodigd om die gelaagdheid toe te laten, niet alleen in onszelf, maar ook in elkaar.
We zijn verschillend. We maken andere keuzes, dragen andere verhalen. En toch delen we iets fundamenteels:
Het verlangen om echt te mogen zijn. Zichtbaar, gevoeld, gedragen. Niet als project, maar als aanwezigheid.
In plaats van elkaar te beoordelen op hoe ‘goed’ of ‘juist’ we ons vrouw-zijn vormgeven, kunnen we kiezen voor nieuwsgierigheid, voor zachtheid, voor de erkenning dat ieder haar eigen pad loopt, haar eigen ritme volgt, haar eigen taal spreekt.
We hoeven het niet altijd met elkaar eens te zijn om elkaar te steunen. We hoeven elkaar niet te begrijpen om elkaar te respecteren. Werkelijke steun zit in het laten zijn — in het luisteren, het spiegelen zonder te snijden, het herinneren aan wie we zijn als we dat zelf even kwijt zijn.
Vrouw-zijn in vele talen – Verbinden voorbij verschillen.
Vrouw-zijn kent vele gezichten. In elke cultuur heeft het een eigen kleur, vorm, ritme en stem. Wat voor de één vanzelfsprekend is, is voor de ander een strijd. Wat de één zacht vindt, noemt de ander kracht.
En toch… is er een laag die ons verbindt.
Ook als we elkaars taal niet spreken.
Ook als we andere tradities, gewoonten of gebruiken kennen.
Ook als onze woorden botsen of tekortschieten, kan onze aanwezigheid toch verstaan worden.
We hoeven niet alles van elkaar te begrijpen om iets wezenlijks te voelen. Er is een universele taal die voorafgaat aan woorden: de taal van het lichaam, van stilte, van een blik, van ritme, van zorg.
Juist als we voorbij woorden durven luisteren, ontstaat er ruimte. Om nieuwsgierig te zijn in plaats van oordelend. Om te vragen in plaats van in te vullen. Om te verbinden, niet op basis van gelijkenis, maar van erkenning.
Wat als we elkaar niet benaderen vanuit wat ‘wij vinden dat zij zouden moeten’ — maar vanuit de vraag: Wat leeft er in jou? Wat draag jij? Wat wil er door jou heen gesproken worden, op jouw manier?
Vrouw-zijn anno nu vraagt ook dat we onze bubbel durven openen. Dat we ruimte maken aan de tafel van vrouwelijkheid, waar elke plek een ander verhaal draagt — en we leren samen tafelen, zonder een van de smaken te overschreeuwen.
Niet om alles te begrijpen.
Wel om alles te erkennen.
Laten we bouwen aan een vrouw-zijn dat de diversiteit eert. Niet als politiek statement, maar als menselijke waarheid. Dat we elkaar durven ontmoeten voorbij taal, oordeel en vorm — van hart tot hart, van vrouw tot vrouw-.
Soms is alleen een blik genoeg. Een aanraking. Een gebaar. Een stil, gedragen weten.
“Jij bent anders, en jij bent welkom.”
Tot slot een uitnodiging voorbij woorden.
Vrouw-zijn anno nu laat zich niet vatten in één verhaal. Niet in één beeld, één overtuiging, of zelfs één blog. Er zijn zóveel lagen, stemmen, verschillen — én verbindingen die wachten om gezien, gehoord en geleefd te worden.
Wat ik hier met je heb gedeeld is slechts een begin.
Een uitnodiging.
Om opnieuw te luisteren.
Te voelen.
Te kiezen voor zachtheid én kracht. Voor verschil én verbondenheid.
Niet omdat het makkelijk is.
Maar omdat het nodig is.
Want diep onder al onze verschillen – in afkomst, taal, geloof of vorm – leeft er iets wat ons verbindt. Iets oers. Iets universeels.
En misschien is dát wel het begin van een nieuwe vorm van vrouw-zijn:
Eén die niet probeert te passen, maar te dragen.
Niet probeert te overtuigen, maar te verbinden.
Durf jij jouw plek in te nemen, zonder over de ander heen te stappen?
Durf je een ander ruimte te geven, zonder jezelf te verliezen?
Dan nodig ik je uit — niet om te weten, maar om te ontmoeten.
Niet om te oordelen, maar om te luisteren.
Wil je verder? Dan is dit blog slechts een eerste stap.De rest begint in de ontmoeting.
Met jezelf.
Met de ander.
Met het leven.
Voel je welkom in mijn praktijk
Als je geraakt bent, als je iets herkent, of juist iets niet kunt plaatsen maar wel voelt bewegen — weet dat je welkom bent. In mijn praktijk is ruimte voor wie wil verdiepen, onderzoeken, thuiskomen in haar eigen vorm van vrouw-zijn. In zachtheid, eerlijkheid en vertraging.
Soms begint verandering niet met een antwoord, maar met een ontmoeting!
Wanneer je geintresseerd bent in een fijne oefening om zowel samen te doen als alleen, deel ik hieronder in een Word bestand een oefening van vrouw tot vrouw.
In liefde gedeeld José
Met dank aan John Hain afb.1 en Tomislav Jacopec afb.2 via pixabay
Reactie plaatsen
Reacties